|
|
Albert SAMAIN (1858-1900)
Όταν είμαι στα πόδια σου ...
Όταν είμαι στα πόδια σας, σαν λατρευτής του ναού
Ανυπόφορη και ευσεβής, όταν ονειρευόμουν, μελετάω
Το εκλεκτό στόμα σας ή επιπλέει ένα αγαπημένο χαμόγελο,
Τα ξανθά μαλλιά σας λαμπερά σαν ένα χρυσό κράνος,
Τα δάχτυλά σας, από τα οποία πέφτει η απαλή γλυκύτητα,
Ο λεπτός λαιμός σας που αναδύεται από ένα ρεύμα μουσελίνας,
Η σκιά των μακριών βλεφαρίδων σας στο μάγουλο και στο στήθος σας
Όταν τα ζηλιάρα φιλιά μου πέφτουν σε σμήνη,
Όταν απορροφώ τη ζωή σας έτσι από κάθε πόρο,
Και, σαν καυστήρας καυστήρα θυμιάματος που εξατμίζεται,
Όταν αισθάνομαι, με μια λαμπερή ενθουσιασμένη συγκίνηση,
Όλη η καρδιά μου με τα μακριά κύματα που καπνίζουν προς την ομορφιά σου,
Πάντα αυτή η μάταιη, ανεκπλήρωτη επιθυμία μου με ενοχλεί
Για να φέρει μαζί σας τα ζωντανά σας μάτια του εραστή,
Για να τα βάλεις στην καρδιά μου καθώς κρατάμε ένα κόσμημα
Για να τα βρείτε οποιαδήποτε στιγμή και οπουδήποτε.
Επίσης, όταν φύγω, για να κρατήσω την ψυχή
Ακόμα λίγο από σας λάμπει, γλυκιά φλόγα,
Στα χείλη που τείνεις στα χείλη του εραστή μου
Σε μακρά εγκεφαλικά επεισόδια, σε μακρά κτυπήματα, πίνω άγρια
Από τη δίψα για έρημο, ατρόμητος, ανικανοποίητος,
Σαν να ήθελα να σας βγάλω από τη ζωή σας! ...
Αλλά μάταια ... γιατί ελάχιστα μια τελευταία φορά
Έχω στείλει την υπέρτατη καρδιά μου στα χέρια σας,
Βρίσκω μόνος μου στο soundtrack
Στο δρόμο όπου το παράθυρό σας εξακολουθεί να λάμπει,
Αισθάνομαι ανάμεσα στους νυχτερινούς ανέμους
Το μόνο που είχα πάρει από σας να φύγετε ...
Και με όλο τον θησαυρό του, η θλιβερή μου καρδιά είναι άδεια,
Γιατί η λεπτή αγάπη σου, Ω γυναίκα, είναι πιο ρευστό
Ότι το ζωντανό νερό, που σχεδιάζουμε στις πηγές στο δάσος
Και ότι αισθανόμαστε, παρά τα πάντα, να ξεφύγουμε από τα δάχτυλα ...
|
