|
|
Jacques DELILLE (1738-1813)
Καφές
Είναι λικέρ, στον πιο ακριβό ποιητή,
Αυτό που έλειπε στον Βιργίλιο, και τον οποίο ο Βολταίρ λατρεύτηκε.
Εσύ είσαι εσύ, θεϊκός καφές, του οποίου το καλό υγρό
Χωρίς να μεταβάλλει το κεφάλι, η καρδιά ανθίζει.
Επίσης, όταν η υπερώα μου αμβλύνεται από την ηλικία,
Με χαρά και πάλι γευρίζω το ποτό σας.
Τι μου αρέσει να ετοιμάζω το πολύτιμο νέκταρ σου!
Κανείς δεν σφετερίζεται αυτή τη νόστιμη φροντίδα στο σπίτι.
Στη σόμπα που με καίνε μόνος στρέφοντας τον σπόρο σου,
Ο χρυσός του χρώματος σας κάνει το έβενο να πετύχει.
Εγώ μόνος μου απέναντι στο καρύδι, το χέρι τα δόντια του από σίδηρο,
Καθώς το συντρίω, φωνάζω τους πικρούς σας καρπούς,
Γοητευμένος από το άρωμά σου, είμαι μόνος μου στα κύματα
Βάλτε στο σπίτι σας τη γόνιμη σκόνη σας.
Ποιος, με τη σειρά του ηρεμώντας, συναρπαστικό το ζωμό σας,
Προσέξτε προσεκτικά το φως σας στροβιλίζεται.
Τέλος, το ποτό σας αργά αναπαύεται,
Στο βάζο καπνίσματος οι οινολάσπες εναποτίθενται.
Το κύπελλο, το νέκταρ σου, το αμερικανικό μέλι,
Ότι ο χυμός των καλαμιών εξέφραζε την αφρικανική,
Όλα είναι έτοιμα: από την Ιαπωνία το σμάλτο λαμβάνει τα κύματα σας,
Και μόνο εσείς συγκεντρώνετε τα αφιερώματα και των δύο κόσμων.
Ελάτε, θείο νέκταρ, έλα, εμπνεύστε με.
Θέλω μόνο μια έρημο, την Αντιγόνη μου και εσύ.
Δεν ένιωσα τα αρώματα σας,
Ξαφνικά το κλίμα σας διαπερνά τη θερμότητα
Ξυπνήστε όλες τις αισθήσεις μου. χωρίς προβλήματα, χωρίς χάος,
Οι σκέψεις μου είναι πιο πολυάριθμες.
Η ιδέα μου ήταν λυπημένη, ξηρή, αραιή.
Γελεί, βγαίνει πλούσια ντυμένη,
Και νομίζω, η μεγαλοφυία ξύπνησε,
Πιείτε σε κάθε σταγόνα μια ακτίνα του ήλιου.
|
