|
|
Έρνεστ ΠΑΡντο
Η ζωή είναι μια στιγμή, ω πόσο φευγαλέα
Από σκιές, ψευδαισθήσεις, ελπίδες και χίμαιρες
Ο άντρας τη σταυρώνει σαν μετέωρος
Και δεν καταλαβαίνει τη ματαιοδοξία του μέχρι τη στιγμή του θανάτου του.
Αναβοσβήνει στον πολύ σύντομο χώρο
Ο άντρας εξαφανίζεται χωρίς ίχνος
Κουβαλώντας μαζί του μόνο τις αναμνήσεις της ευτυχίας
Τι του έδωσαν οι πέντε απατηλές του αισθήσεις;
Και ακόμη και εκείνες οι αναμνήσεις που είναι παροδικές
Θα εξασθενίσει επίσης, υπό την επίδραση του χρόνου.
Έτσι, η ζωή που πιστεύουμε ότι είναι αιώνια
Είναι απλώς μια διαδοχή αχνών σπινθήρων
Αυτό τρεμοπαίζει, λάμπει και σβήνει κρυφά
Και να πεθάνουν τη στιγμή που γεννιούνται
Αλλά πέρα από όλα, και κυριαρχεί στο χρόνο
Θα παραμένει πάντα η δύναμη των συναισθημάτων
Που λάμπει με χίλια θραύσματα στο στερέωμα
Θα παραμείνει τόσο αιώνιο όσο το διαμάντι
|
