|
|
Αηδόνι
Σαν ένα πέταγμα πουλιών που ουρλιάζουν σε αναταραχή,
Όλες μου οι αναμνήσεις καταρρέουν πάνω μου
Πτώση ανάμεσα στο κίτρινο φύλλωμα
Της καρδιάς μου που θαυμάζει τον λυγισμένο κορμό του από σκλήθρα
Στη βιολετί απόχρωση του νερού των τύψεων,
Ποια μελαγχολία κυλάει κοντά,
Πέσε κάτω, και μετά η κακή φήμη
Μπορεί ένα υγρό αεράκι που ανεβαίνει να καταπραΰνει,
Φεύγει κατά μοίρες στο δέντρο, τόσο καλά
Ότι μετά από μια στιγμή δεν ακούμε τίποτα άλλο,
Τίποτα περισσότερο από τη φωνή που γιορτάζει τον Απόντα,
Τίποτα άλλο εκτός από τη φωνή -ωχ τόσο νωχελική!-
Του πουλιού που ήταν η πρώτη μου αγάπη,
Και ποιος τραγουδάει ακόμα όπως την πρώτη μέρα.
Και στη θλιβερή λάμψη ενός φεγγαριού
Ανερχόμενος χλωμός και επίσημος, α
Μελαγχολική και βαριά καλοκαιρινή νύχτα,
Γεμάτη σιωπή και σκοτάδι,
Βράχοι στο γαλάζιο που βουρτσίζει ένας απαλός άνεμος
Το δέντρο που τρέμει και το πουλί που κλαίει.
Paul Verlaine,
|
