|
Victor HUGO (1802-1885)
Αύριο, στο κάτω...
Αύριο, ξημερώματα, που η ύπαιθρος ασπρίσει, Φεύγω. Βλέπεις, ξέρω ότι με περιμένεις. Θα περάσω από το δάσος, θα πάω απέναντι από τα βουνά. Δεν μπορώ να μείνω άλλο μακριά σου.
Θα περπατήσω με τα μάτια καρφωμένα στις σκέψεις μου, Χωρίς να βλέπω τίποτα έξω, χωρίς να ακούω θόρυβο, Μόνος, άγνωστος, λυγισμένη πλάτη, χέρια σταυρωμένα, Λυπημένο, και η μέρα για μένα θα είναι σαν τη νύχτα.
Δεν θα παρακολουθήσω το χρυσό της βραδιάς που πέφτει, Ούτε τα πανιά στην απόσταση που κατεβαίνουν προς το Χάρφλερ, Και όταν φτάσω, θα φορέσω τον τάφο σου Ένα μπουκέτο πράσινο πουρνάρι και ανθισμένο ρείκι.
|